Marktavonturen
Zondag 17 juli. Geen werkdag vandaag. Zoals ik reeds liet weten in mijn vorig verslag, kon je lezen dat onze broedervrienden er niet tuk op waren dat wij hier een lawaaierige rustdag creëerden. Vandaar dat er beslist werd om een marktuitstap te doen naar het centrum van Gitega.

Het dorp is maar 10 minuutjes bollen vanuit Mutwenzi. Met de videocamera in aanslag verplaatsten we ons in een vooruitstrevende bestelwagen, althans voor Afrikaanse normen. De broeders zijn hier alsnog goed ingespannen. Vrachtwagens, pick-up, bestelwagen en zelfs een heuse motor. Ze proberen om de technologische vooruitgang niet te ontlopen, alhoewel een internetverbinding geen overbodige luxe zou zijn. De rooksignalen zijn wel al van het toneel verdwenen en vervangen door een gsm.
We komen in groep aan op de markt, samen met broeder Filibert, chauffeur van dienst. Een bord ‘no guns allowed’ aan de voordeur van het “groot”warenhuis doet ons toch nadenken over de vele verhalen van de voorbije onrusten. De laatste 10 jaar heerst er relatieve vrede in de regio, ondanks dat we op elke hoek van de straat gewapende militairen zien genieten van de zon. En zon is er. Vandaag is het alweer puffen geblazen. Een temperatuur aan koppelen is moeilijk, maar een kleine schatting doet ons vermoeden dat we zeker naar eind de dertig graden lopen in de zon. De smeerartikelen zijn dan ook de meest gebruikte voorwerpen uit onze medicatie inboedel.
De markt is voor iedereen heel impressionant om te zien. Ik film alvast komende herinneringen. Onze chauffeur, alias gids, loodst ons doorheen de gigantische oppervlakte van marktkramers. Iedereen heeft zijn eigen stekje van circa 2 op 2 meter. De betere verkopers doen er alvast nog enige ruimte bij. Kledij, “zeesletsen”, fruit, “zeesletsen”, sanitair materiaal, “zeesletsen”, elektrisch materiaal, “zeesletsen”, vers geslacht vlees, Chinese brol, auto-onderdelen en “zeesletsen”. Je vindt er gewoon alles. De mensen zijn heel vriendelijk en regelmatig komt een “jambo” – goedendag – of “amagoro” – vrede zij met U, op de proppen. Na enkele minuten hebben we al door dat de hele markt verwittigd is dat we in aantocht zijn. Geen lastige of opdringerige klevers, maar gewiekste zakenmensen met een principe van ‘wie niet probeert,…’. Met grote ogen kijken we rond en genieten van onze rustdag. Aan het einde van de uitstap rijdt de groep terug met Raimond als chauffeur. Hopelijk krijgen we niet binnen de 10 minuten telefoon dat hij de weg kwijt is. De broeder, Mario en ik blijven achter om het vorig verslag online de wereld in te sturen. Na anderhalf uur wachten slaag ik er toch in dit euvel de kabel door te duwen en zelfs een email te versturen naar het thuisfront. Een waar succes want dit keer ben ik een half uur sneller dan de vorige keer. Nu nog ergens een snellere lijn vinden.
13u30. Raimond pikt ons op. Bij aankomst had de rest reeds siësta in vizier, maar onze buikjes begonnen een hongertje te krijgen. Een heus zondagsmaal wordt geserveerd. Frietjes! Jahoe. Niet vergelijkbaar met onze superfrituur op het pleintje in Kluizen-city, maar hier ligt de lat dan ook niet hoog. We zijn blij met dit maal. Frietjes, bonen en rijst. Meer hoeft dit vanmiddag niet te zijn.
Met goed gevulde maag laten Mario en ik ons overhalen tot een spelletje voetbal met de lokale jeugd. Jammer genoeg moet ik een overwinning afstaan, maar een revanche dringt zich op. De zinderende zon zuigt onze batterij plat en na een half uurtje zitten we uitgeteld in de schaduw. De rest heeft genoten van het spektakel of van een uurtje platte rust.
15u30. Een vaste afspraak. Koffietijd op zijn ‘Joris’. Zalige Belgische koffie, met verse melk (het kan al eens een poedertje zijn ook, afhankelijk of de koe mee wil) en – jawel – pannenkoeken! Een klein beetje nostalgie bekruipt me. We beelden ons een bolletje ijs en wat chocoladesaus er bij. Zalige tijden.
16u00. We kunnen ons niet inhouden. Werken gaan we doen. De dakwerkers (de directeur, Francky en Frans) gaan met slijpschijf, boormachine en veel ingebeelde moed de ladder op. Zelfs de lokale dames komen een handje toesteken. Ikzelf geef de wasmachine van Joke’s oma – Mario’s vriendin – een nieuwe plaats en voorzie de koppelingen. Kevin, Raimond en Arne plaatsen nieuwe kindertoiletten. Johan voorziet nieuwe verlichting buiten, terwijl Mario en Thomas een helpend handje toesteken. De nieuwe kindertoiletten worden met de grootste zorg door Raimond, Arne en Kevin in elkaar gebokst. Er is geen enkel moment dat de vervelingbacterie kan aanvallen.
18u30. Wat wordt het hier snel donker. Misschien maar best zo, of we zouden extra lange werkdagen moeten overleven. Enkele flessen schuimwijn stuurden ons naar hogere sferen waarna we verwacht werden bij kok Joris en zijn helpende handjes. Pureepatatjes met stoverij op een bedje van 3 soorten sla, gevolgd door een lekker papje, laten de kaarsjes uitdoven. Moe, maar voldaan van de voorbije dag. De avond wordt traditioneel verder gezet met kaarten en chapeau. En dit keer wordt de directeur met stijl verslagen wat voor hilariteit zorgt onder de spelers.
22u. Tijd om het licht te doven. Mijn avondritueel van Humo lezen wordt dit keer na 10 minuten verbroken. Mijn ogen vallen dicht. Een rustdag heeft ons deugd gedaan.
Maandag, 18 juli, 6u45. Tijd voor een nieuwe werkdag. Een ontbijt van Nutella en confituur brengen ons op de been om er terug tegen aan te gaan. Ondanks de motivatie wordt er gemeld dat er naar de beestenmarkt wordt gegaan om 11u. Aangezien we met zijn allen zo goed bezig zijn tegen dat die tijd aanbreekt, verplichten we onszelf om door te werken. Geen tijd voor rust en uitstapjes. We kiezen daar maar voor ‘the hard way’ en besluiten de marktuitstap te verplaatsen naar de warmste uren.
13u. Bezoek aan de beestenmarkt. Mochten de koeien hun hoorns gsm-antennes zijn, je had waarschijnlijk bereik tot in de diepste kelder. Fantastische dieren, op een markt die nog traditioneler was dan wat we reeds zagen. Broeder Filibert begeleidde ons, wat toch een veilig gevoel bezorgde. We zagen drinkende mannen, gekscherende vrouwen, kinderen die leuren met sigaretten, nootjes of suikerriet. We waanden ons meteen in een aflevering van National Geographic. Het bezoek was kort waardoor we vlotjes terug aan de slag konden. De directeur, Frans en Francky leggen het laatste stukje dak van de ene kant op. Ze zijn halfweg en goed gewerkt. De rotte balken werden vervangen en alle platen vernieuwd. Het tempo van Francky ligt hoog en de directeur volgt hem, soms al eens al puffend. Met volharding beginnen ze morgen de andere kant af te breken. Ikzelf voorzag nog wat verlichting om onze avondaperitief in sfeer te kunnen doorbrengen. Wie aan een ander denkt,…
Kevin en Arne waren schilders van dienst. Ze plaatsten samen met Raimond ook het laatste kindertoiletje. De douches krijgen een grondlaag. De wasplaats, annex toiletten, is niet meer herkenbaar. Al zeggen we het zelf, maar we zorgen hier gedurende een week voor meer dan 10 jaar vooruitgang. Mario, Johan en Thomas leggen de nieuwe kabel voor de nieuwe zaagmachine en plaatsen ook nog wat verlichting en stopcontacten bij. Onze werken gaan niet ongezien voorbij, meestal met bewondering, soms met enige argwaan. “Gaat dat dak wel afgeraken?” en “waarom kunnen we niet met 4 motoren malen?”. In de eerste kwestie stellen we ze gerust. Onderschat nooit een Schepperstechnieker. In het tweede geval moeten we hen toch iets uitleggen. De maalmolen van de dorpelingen bestaat uit 4 héél zware motoren. Vroeger waren ze gewoon dat de spanning continu uitviel en dus ook alle gebouwen. Wij kunnen dit niet veranderen, aangezien de stroomvraag groter is dan het geen kan geleverd worden. Wat we wel veranderden is een automaat zodat niet alle broeders zonder spanning vallen. Dit blijkt voor de molenaar onbegrijpelijk te zijn. Onze broeders spreken vrij vlot Frans, maar de dorpelingen stellen, op taalgebied, niets voor. Probeer het maar verkocht te krijgen.
We sluiten alvast onze avond af met een frisse pint onder ons nieuw verlichte patio. Een nieuw stopcontact zorgt er zelfs voor dat onze radio de westerse gezangen kan produceren.
’s Avonds geven de kaarters niet af, alhoewel het gepaarde volume ettelijke decibels verminderd is. Thomas en ikzelf leggen ons toe op een lokaal gezelschapsspel. We zijn er door gebeten en kijken uit naar een eigen exemplaar, al is het maar om het thuisfront te verrassen (indien ze deze passage overslaan tijdens het lezen).
Dinsdag, 19 juli. 5u00. De eerste gregoriaanse Kirundigeluiden piepen ons gsmgewijs wakker. Broeder Bosco, de jongste van de hoop, is nogal fanatiek met zijn toestel, maar niet in het opstaan. Daardoor begint het spel opnieuw te rammelen om 5u30. Daar gaat de rest van de nachtrust opnieuw. Een bedgewoel inspireert om op te staan. Ochtendstond geeft goud in de mond en na een tandenborstelonderneming staan we allen rond de tafel. Uit volle borst zingen we ‘Happy birthday’ als broeder Charles, de “patron” van ’t spel, binnenkomt. Hij blijkt vereerd te zijn. Na een kort gebed snijden we het brood en de peperkoek aan.
Verslagtijd! We rijden terug naar het centrum van Gitega. Samen met Joris doe ik eerst enkele inkopen in de lokale winkel. We gaan op zoek naar choco, boter, melkpoeder en een aperitiefhapje. Daarna is het opnieuw tandenknarsen bij de supersonische snelheden van het internet. Joris neemt prompt een boek uit zijn tas om de tijd te doden. Ik klik en wacht. Toch met enige voldoening jullie te kunnen informeren rond onze Afrikaanse avonturen. Turikebanuye (tot ziens) !
Bart, Uw reporter ter plaatse.